Iedereen heel hartelijk bedankt voor de lieve woorden en medeleven.

Ik begrijp dat jullie overdonderd waren. Dat waren wij ook.

Het is omdat de uitslagen het laten zien en de artsen het tegen mij zeggen, dus mijn verstand begrijpt dat het zo is, maar ik heb totaal geen lichamelijke klachten, dus met mijn gevoel kan ik er niet bij. Die twee kan ik nog niet bij elkaar krijgen.

Ik denk dat het een natuurlijk overlevingsmechanisme is, dat er voor zorgt dat dit soort schokkende dingen gedoseerd tot je doordringen.

 Ik zou het prettig vinden als jullie mij nu niet gaan zien als een patiënt, maar gewoon zoals wij elkaar het laatst gezien hebben.
Daarom wil ik er ook niet steeds over praten, dat geeft alleen maar negatief energie. Graag wil ik op mijn eigen tempo een positieve manier vinden om ermee om te gaan.

Dus als er iemand is die nog iets leuks te melden heeft, hoor ik het graag!!

liefs,
Jos

Lieve allemaal,

Een blog beginnen doe je niet zomaar. De reden wordt je snel duidelijk.

Weinigen van jullie weten dat ik 3 jaar geleden ben geopereerd aan een melanoom (kwaadaardige moedervlek) onder mijn rechter borst. Met een Breslow-dikte van 1.1 dacht ik (en de chirurg) aan de goede kant te zitten op de schaal van 1tot 5 en hoopte dat het daarmee klaar was.
Niets was minder waar toen ik recent een zwelling ontdekte in mijn rechter oksel.
Via Remy naar de huisarts en door naar de mamapoli voor foto's, een echo en een punctie.
De uitslag kwam 2 dagen later: uitzaaiingen van het melanoom…..

Afgelopen dinsdag naar het ziekenhuis voor een PET/CT-scan om te zien òf, en zo ja, waar het nog verder in mijn lichaam is uitgezaaid.
Gelukkig de volgende dag al de uitslag: op de scans zijn alleen uitzaaiingen in de rechter oksel lymfklieren te zien. Dat betekent een operatie, weg met die klieren!! Evt. gevolgd door bestraling, afhankelijk van de uitslag bij de patholoog anatoom, of experimentele medicatie.
Al met al blijf ik in de hoogste risicogroep zitten, omdat bij een melanoom niet te voorspellen is, waar en wanneer ie weer opduikt, en er op dit ogenblik geen behandeling mogelijk is als er een orgaan aangetast is.

Het voelt alsof ik in de verlenging zit en dat is na een week van spanning, waarin alle doemscenario's door mijn hoofd speelde, een lichtpuntje.
Lichamelijk heb ik geen klachten en voel me ook helemaal niet ziek. Daarom was het zo onwerkelijk voor te stellen, dat het mogelijk binnen afzienbare tijd afgelopen zou zijn.

Liever had ik jullie dit persoonlijk willen vertellen, maar zoals dat meestal gaat: "slecht nieuws snelt de boodschapper vooruit", en had het vervelend gevonden als jullie dit "van horen zeggen" hadden vernomen.
 En zo zijn jullie allemaal tegelijkertijd op de hoogte als er nieuwe ontwikkelingen zijn, zodat ik niet keer op keer hetzelfde verhaal hoef te vertellen.

Operatiedatum 11 februari.
Wordt vervolgd

Carpe Diem!

Liefs,
Jos