Hallo beste luitjes,

Voor diegene die geen ervaring heeft met het ondergaan van een CT-scan, ga ik vertellen hoe dit in zijn werk gaat. Ik kan uiteraard alleen voor mijzelf spreken. Anderen hebben mogelijk andere ervaringen.

Op de afgesproken tijd, meld ik me bij de balie van de Radiologie. Daar krijg ik een kan met een liter water, waaraan contrastvloeistof en laxeermiddel is toegevoegd. Naar eigen behoefte mag ik het aanlengen met limonadesiroop. Sinaasappel- of bosbessen smaak. Ik krijg een uur de tijd om het op te drinken. Dan word ik door een verpleger(ster) opgehaald, naar een kleedhokje gebracht en verzocht alle kleding waaraan metaal zit, uit te trekken. Metalen knoopjes, ritsen, BH-sluiting, etc. Omdat ik echt niet van plan ben, om in mijn geboortekostuum op de foto te gaan, heb ik mij goed voorbereid en stap ik in mijn comfortabel zittende joggingpak de behandelruimte in.

Daar mag ik plaats nemen op een smalle ligbank. Het gedeelte van de tafel waarop ik lig, kan heen en weer bewegen. Mijn hoofd ligt klem in een hoofdsteun. De verpleger(ster) brengt een infuus aan om straks een extra dosis contrastvloeistof te kunnen toedienen.

Hij(zij) verdwijnt naar een hok met een bedieningspaneel. Een soort meldkamer. We gaan beginnen. De slee waarop ik lig, schuift mij naar voren door een grote ring heen, tot mijn hoofd daar precies onder ligt. In de ring begint het mechanisme als een gek te draaien. Dan voel ik dat de slee naar achteren glijdt tot mijn lijf onder de ring ligt.

“Diep inademen…vasthouden….en weer doorademen”, hoor ik door de microfoon. Dit herhaalt zich nog een keer en elke keer word ik verder door de ring geschoven.

Dan komt de verpleger(ster) uit het hok naar me toe, vraagt hoe het met me gaat en zegt dat hij(zij) zo de contrastvloeistof gaat inspuiten. Hij(zij) verdwijnt weer in het hok en ik voel de koude vloeistof mijn arm in lopen. Direct daarna voel ik de vloeistof zich als hete thee door mijn lichaam verspreiden. Mijn hoofd stroomt vol. Het lijkt wel een opvlieger, maar dan in het kwadraat! De vloeistof loopt door mijn lijf naar beneden. De eerste keer dat ik dit meemaakte, was ik ervan overtuigd dat ik in broek had geplast, want ik voelde de warme stroom zo door mijn onderlijf langs mijn benen naar mijn voeten lopen! Gelukkig heb ik het tot nu toe droog weten te houden. Pffff...

“Diep inademen….vasthouden….en weer doorademen, hoor ik weer. Ik word weer heen en weer geschoven 

(door het ringetje gehaald…😜) en de scans worden gemaakt. Na  zo’n 20 minuten mag ik van de bank af. De infuusnaald blijft nog een kwartiertje zitten. Voor het geval ik alsnog onwel wordt als gevolg van de behandeling, kunnen ze direct wat toedienen. Als ook deze is verwijderd, mag ik naar huis.

Dan heb ik nog een paar dagen “napret”. Mijn darmen gaan als een razende te keer, ze rochelen en borrelen of dat het een lieve lust is en regelmatig moet ik op een holletje naar de WC!! Na een dag of 2 à 3 keert de rust weder tot ik over 3 maanden weer mag….

En dan na een week de uitslag. Ik voel me goed en heb sinds de bestraling géén pijnstillers meer hoeven slikken. Maar omdat ik weet dat “je goed voelen” niet hoeft te betekenen dat het ook goed ís, is het elke keer toch een opluchting als de scan mijn gevoel bevestigt.

Mijn hoofd is schoon, mijn lijf is schoon en de plek in mijn ruggenwervel ziet er uit zoals een tumor-na-bestraling eruit hoort te zien.

In ieder geval tot oktober kan ik (wat dit betreft) zorgeloos van de zomer gaan genieten, hoe fijn is dat!!

Jullie ook allemaal een fijne, zonnige zomer(vakantie)!!!😎

Liefs,

Jos