Hallo lieve mensen,

 

Fysiek voel ik mij nog steeds goed.  Uiteraard ben ik daar heel blij mee, maar ik moet bekennen, dat ik soms overvallen word door een opstandig en verdrietig gevoel.

Als mensen door een heftig verlies, trauma of bericht overvallen worden, wordt onbewust ons afweermechanisme ingeschakeld. Zeer effectief!

Zo ook bij mij. De diagnose die ik in januari 2014 kreeg, was voor mij niet te bevatten, te groot en te heftig.

Om mij staande te houden, schakelde ik (onbewust) over in de “ontkenningsfase”, een natuurlijk overlevingsmechanisme.

De situatie relativeren, daar ben ik een kei in. Ik krijg veel reacties vanuit mijn omgeving, over hoe knap ik met mijn ziekteproces omga…..maar daar is niets knap aan! Het is een overlevingsstrategie, dat mij helpt niet “koppie onder te gaan”!

Zoals ik in mijn blog van 31 januari 2014 schreef, kon ik toen mijn hoofd en gevoel niet bij elkaar krijgen. De artsen vertelden dat ik zeer ernstig ziek was, maar zo voelde ik dat niet. En omdat ik me niet ziek voel, is het nog steeds lastig echt te beseffen wat er werkelijk aan de hand is, dat het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt.

Heel af en toe druppelt er een klein stukje van de werkelijkheid door en realiseer ik me de betekenis en de gevolgen van de diagnose….en dat voelt zwaar k**!!

Niet alleen opstandig en verdrietig, maar ik voel me ook weleens eenzaam. Want niemand kan die zware rugzak van me overnemen, al was het maar voor een paar uurtjes….

Ondanks alle steun en medeleven die ik mag ontvangen, blijft het een heftig traject, waar de waarheid me soms naar de keel vliegt…

Ik wil niet klagen of zeuren en ik haat zelfmedelijden, dus, ja, het gaat goed met mij...meestal, maar niet altijd.

 

liefs,

Jos