Hallo lieve luitjes,

Het is alweer een tijdje geleden, dat ik wat van me heb laten horen. Dat komt, omdat het verrassend goed gaat met me en dan is er niet zo veel te vertellen.
Na mijn "xtc" avontuur, ben ik van de dexamethason overgestapt op de hydrocortison. Een lage dosering, verdeeld over de dag, en dat gaat prima.
Verder heb ik nog twee keer mijn dosis Anti-PD1 gehad.

Elke 3 maanden ga ik voor een CT-scan ter controle, zo ook deze week.
Dat het goed met me gaat, werd vanmorgen door mijn oncoloog bevestigd.
Ze had de scan-uitslag van afgelopen maandag binnen en het is omdat men weet, waar de tumoren hebben gezeten, maar eigenlijk is er niets meer van te zien...!!!;-)))
Mijn T-cellen ("killer-cells"), aangezet door de Anti-PD1, doen hun werk goed en pakken de
"bad guys" hard aan!!
Ik voel me uitverkoren, want statistisch gezien is er maar 33% kans dat het aanslaat. Dat betekent, dat 67% van de mensen, die met dit middel starten, te horen krijgen, dat het helaas niets doet......

Maar hoe blij ik ook ben, dat het gaat zoals het gaat, ook voor mij is het nog geen gelopen koers.
Deze ziekte is zo grillig en onvoorspelbaar, dat zomaar "out of the blue" er weer celgroei kan optreden. En niemand die antwoord kan geven op waarom of waardoor......
Dit gegeven zit altijd wel ergens in mijn achterhoofd en daarom probeer ik zoveel mogelijk kwaliteit in mijn leven te creëren.
Het is inmiddels een beetje mijn stokpaardje geworden, maar alles wat ik altijd "vanzelfsprekend" vond, is na zo'n diagnose helemaal niet vanzelfsprekend meer. En alles wat ik als "normaal" beschouwde, blijkt helemaal niet normaal, maar juist bijzonder. Daar bewust van te zijn, geeft meer verwondering, meer waardering en dus meer kwaliteit!

Voorlopig ben ik voor de komende 3 maanden goedgekeurd en daar zijn wij blij mee!!

Liefs,
Jos